Pasto

Onze kerst in Popayan was non existent, het enige feestelijke accent was een grote rode taart (die wel heel lekker was). Maar het kerstgevoel ontbrak. Een minuut in de kerk geweest en hoep, toen stonden de kinderen alweer buiten (het zijn hier tenslotte in- en uitloopdiensten).

En nu zijn we in Pasto aangeland, het laatste station van deze reis (en natuurlijk nog weer terug naar Cali). We hadden een bijzondere busreis hiernaartoe dwars door de Andes, zo hier en daar langs die richels waar je heeeeel diep de afgrond ziet. Maar de chauffeur reed prima, en ik (Esther) troostte mij met het idee dat deze busrit meerdere malen per dag wordt gedaan en het altijd goed gaat. Je moet natuurlijk wel overdag gaan, want lantaarnpalen staan er niet langs de weg en er zijn wel wat gaten in het wegdek gevallen sinds de hevige regenval stukken berg heeft losgeweekt. En zoals we heen zijn gekomen zullen we ook terug moeten, maar dan langer, van Pasto via Popayan naar Cali. Dat gaan we wsch. vrijdag doen.

Het klimaat is hier prima, iedereen in de koffiestreek waarschuwde dat het hier heel koud zou zijn maar het valt reuze mee, geen jassen, wanten of sjaals nodig. Maar voor de Colombianen is het hier erg fris. We hebben wel wat last van de hoogte, we zitten op 2600 meter en daar is ons systeem nog niet aan gewend. Maar dat zal wel overgaan.

Het is leuk om weer hier te zijn en dingen te zien die we 10 jaar geleden hier ook zagen, maar toen waren we hier met een heel schattig klein meisje van twee jaar. Er is ook wel het een en ander veranderd, meer verkeer, meer winkels, het is allemaal wat moderner geworden. We zitten in een hotel van een fransman dat JP 10 jaar geleden eens heeft bezocht. Een klein familiehotel, de kamer is niet ruim maar de bedden, douches en het gewelidge ontbijt maken heel veel goed.

Vanochtend zijn we langs de kinderbescherming (ICBF = Instito Colombiano del Bienestar Familiar) geweest om te vragen of we inzage mochten in het dossier van Sandra, om te zien of er nog iets nieuws aan toegevoegd was, of dat er nog informatie in zou staan die we niet kennen. Maar helaas, ze konden het dossier niet vinden. Er wordt nog naar gezocht maar het is de vraag of dat de komende twee dagen tevoorschijn komt. De tijd die we hier zijn is maar kort. Wellicht maken we nog een uitstapje naar het Lago La Cocha, een bijzonder meer hier vlakbij in de bergen met veel mooie natuur (vogeltjes!). We wilden het 10 jaar geleden bezoeken maar toen werd het afgeraden ivm de veiligheid. Inmiddels is er veel veranderd en kun je gewoon de bus pakken daarnaartoe. We zien veel politie hier maar de politie is echt je beste vriend. Op de wegen op het platteland worden ze door veel mensen gegroet en bedankt omdat ze de gebieden veilig hebben gemaakt voor de mensen. En in de steden kun je ze als toerist van alles vragen, ze helpen je overal mee.

We zagen vandaag overal mensen die waterballonnen en -pistooltjes verkochten en vroegen ons af waarom. De dame van de VVV informeerde ons dat het morgen hier de dag van het waterfeest is, dan kan iedereen elkaar natspetteren (heeft dit een link met de dag van de onschuldigen, quasimodo geniti?) We hebben 2 waterpistooltjes gekocht en een setje waterballonnen, dus Sandra en Victor verheugen zich al op het gebeuren. Dit feest is ook een aanloop van het belangrijkste feest van het jaar hier, het carnaval van Blancos y Negros (witten en zwarten) dat op 5 en 6 januari plaatsvindt. Daar kunnen we helaas dus niet bij zijn.

Tot blogs!